Grudzień 1970 w Szczecinie

Erupcja społecznego niezadowolenia z polityki władz PRL podczas Grudnia `70 w Gdańsku i Gdyni, tłumne manifestacje szczecinian z 17 i 18 grudnia 1970 r., użycie przeciwko nim milicji oraz wojska (co skutkowało kilkunastoma ofiarami śmiertelnymi i ponad stu rannymi), doskonale zorganizowany pięciodniowy strajk generalny w aglomeracji szczecińskiej, doprowadziły do obalenia Władysława Gomułki, przywódcy partii mieniącej się robotniczą. Był to ewenement w bloku państw tzw. socjalistycznych, wtedy to bowiem po raz pierwszy w polskiej historii wiodące miejsce w walce o społeczne wyzwolenie zajęli robotnicy. Dojrzałość tej niebywałej rewolty powtórzona została miesiąc później. Wtedy to robotnicy szczecińscy – po raz pierwszy i jedyny w dziejach komunizmu – w trzecim dniu strajku powszechnego w mieście i jego okolicach zmusili komunistycznych liderów (Edward Gierek, Piotr Jaroszewicz, gen. Wojciech Jaruzelski, gen. Franciszek Szlachcic) do przyjazdu do strajkującego zakładu pracy oraz do kilkugodzinnych rozmów na terenie Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego. Ostatnim akordem szczecińskiego, jak też gdańskiego Grudnia `70 były niezależne i pokojowe demonstracje, zarazem antygierkowskiej, pochody pierwszomajowe stoczniowców z 1971 r.

[Wydawca]

Od str. 496 ilustracjr.

Uwagi: na str. tytułowej dedykacja z podpisem autora, jak nowa.