Chwile i eony

Chwile i eony. Obrazy czasu w polskiej poezji drugiej połowy XX wieku jest pracą pionierską we współczesnym literaturoznawstwie polskim, co podkreślali jej recenzenci. Prezentując czas jako temat i czas jako obraz w poezji, projektuje odrębną dziedzinę badań, zajmującą się czasem lirycznym. Dotąd badania literaturoznawcze skupiały się głównie nad czasem w prozie narracyjnej, natomiast prace, w których rozważano zagadnienie czasu w poezji, zwykle traktowały go jako komponent lub „uboczny aspekt” sytuacji lirycznej. W książce Opackiej-Walasek czas poetycki potraktowany został jako zagadnienie centralne, zarówno w aspekcie teoretycznym, jak i historycznoliterackim. Autorka prezentuje nie tylko mechanizmy lirycznej organizacji czasu, wskazując w analizach i interpretacjach wierszy najważniejsze zabiegi konstrukcyjne, które budują obrazy czasu, wydobywa sposoby jego artykulacji, określa kręgi metaforyzacji, charakterystyczne w tym względzie dla poezji współczesnej, ale eksponuje również skomplikowane relacje pomiędzy różnymi aspektami czasu w liryce, dotąd uznawanej za dziedzinę wypowiedzi poddaną hegemonii teraźniejszości. Interpretując wiersze wielu polskich poetów  (m.in. Miłosza, Herberta, Szymborskiej, Zagajewskiego, Kozioł, Maja, Staffa, Oszajcy), prezentuje także odbicie w poezji drugiej połowy XX wieku zjawisk, doznań, które stały się udziałem człowieka przełomu tysiącleci, poddanego szczególnej presji czasu. W polu rozważań pojawiają się kwestie „niedoczasu życia”, kompresji czasu, przyspieszenia, próby oswajania „traumy czasowości”, próby utrwalania umykającej chwili w „wiecznym teraz” poezji, poetyckiego „rozciągania czasu”. Autorka, zestawiając utwory powstałe na przełomie XX i XXI wieku z wierszami wcześniejszymi, np. romantyków, wydobywa istotne syndromy doświadczania i zapisywania chwili w poezji współczesnej, także ponowoczesnej, eksponuje różnice, uwypukla owo „wyczulenie” na czas, które – bez wątpienia – stało się stygmatem mieszkańców dzisiejszego świata, często wręcz porażonych wyścigiem z czasem, który specjalistyczne urządzenia mierzą już nie w sekundach, lecz w ich tysięcznych częściach.

(ze str. wyd.)

nakład tylko 300 + 50

Uwagi: bez śladów używania.