Szarańcza

Wydana w 1955 r., choć ukończona osiem lat wcześniej, „Szarańcza” jest pierwszą powieścią wybitnego pisarza kolumbijskiego Gabriela Garcii Marqueza. Uważny czytelnik utworów tego pisarza dostrzeże pewną linię, najistotniejsza w jego twórczości, która zaczyna się od „Szarańczy”, biegnie przez opowiadania ze zbioru „W tym mieście nie ma złodziei” (m.in. „Wtorkowe popołudnie” i „Dzień po sobocie”), zatrzymuje się na opowiadaniu z r. 1961 „Morze utraconego czasu”, by wreszcie4 osiągnąć pełnię w „Stu latach samotności”. Ta linia to fikcyjny świat Macondo.
„«Szarańcza» jest elegią – pisze meksykański krytyk Emmanuel Carballo – responsorium na trzy głosy, w którym za pretekst służy samobójstwo pewnego mężczyzny i nienawiść, jaką miasteczko odczuwa wobec jego trupa, po to, by opowiedzieć o życiu i zdarzeniach wyróżniających pewne postacie związane z trudnymi latami powstania, rozkwitu i upadku Macondo. Struktura, umyślnie chaotyczna i zagmatwana, tworzy fundament, na jakim odtąd spoczywać będzie powieściowy świat Garcii Marqueza, i stanowi pierwszą zapowiedź wielkiej sztuki tego autora, który w momencie najbardziej nieoczekiwanym lekko przechodzi od rzeczywistości do wyobraźni (...), od prostoty do dwuznaczności, a nawet hermetyzmu”.

Źródło Czytelnik